اشعار

تقـدیم غمت خونِ جگـر لالۀ ما بود            بی‌مهر رخت سایۀ غم، هالۀ ما بود

هجران تو در دل شرر نـالۀ ما بود            هر لحظه فراغت غم صد سالۀ ما بود

ای مـاه که دادی همه را مهـر خـدائی

چون شد که دمیدی به شبستان جدائی

ای یـاد جـمـال تو چـراغ سـحـر ما            ای داغ تو تا شـام ابـد بر جـگـر ما

ای روی نهان از نظرت در نظر ما            حیف است که باشیم و نباشی به بر ما

هر صبح فـراق تو به ما شـام بلا بود

ایــام غـمـت بـر هـمـه ایــام بــلا بـود

ای ماه جماران که زهجرت چو هلالیم            یکبار برافروز و ببین ما به چه حالیم

سر تا به قدم محنت و اندوه و ملالیم            باید که بسـوزیم و بگـرییم و بنالـیم

عمر است پس از مرگ تو شرمندگی ما

بی‌تـو شـده جـان کـنـدن ما زنـدگی ما

ای همدم یاران خـدا جـوی جماران            ای کعبۀ دل بیت تو در کوی جماران

ای گرد عزایت به سرو روی جماران            با یاد تو چشم همگان سوی جماران

بازآ که خزان بی‌تو بهاران دل ماست

بیت الحزن از غصه جماران دل ماست

ای رفـته به دیـدار خـدا بـا دل آرام            آرام دل آرام که گیتی است تو را، رام

از نهضت تو مانده به جا نهضت اسلام            با صبح قیامت شب کفر است به اتمام

دیگـر به وطـن دیـو سـتـم بـاز نـیـایـد

از طـبــل ابــر قــدرتـی آواز نــیــایـد

آرام کـز اعـدای تـو آرام ربــودنــد            یاران همه از دور پـیام تو شنـودند

از مرکـز الحـاد بـدین راه گـشودند            در دامن کفـر آیت توحـیـد سرودند

خـورشیـد قـیام تو گرفـته هـمه جـا را

بخـشیده پیامت به جهان نـور خـدا را

آرام که پیمان تو هرگز نـشکـستـیم            آرام که پـیـونـد وفـا را نـگـسـستـیم

با غیر تو ما عهـد نبـستـیم نـبـستـیم            آنیم که بودیم و هـمیـنـیم که هـستیم

کـوبـیــم بـت اهــرمـن اهــرمــنـی را

داریم ز تو چون تـبـر بـت شـکـنی را

آرام که همواره پیامت سخن ماست            آرام که این جامه به پیکر کفن ماست

آرام که در خط تو هر مرد و زن ماست            آرام که بر بال ملایک وطن ماست

آرام کـه ایـمـن ز بـلا کـشـور مـا شـد

همـسنگـر تو خـامـنه‌ای رهـبـر ما شد

در جنگ شرر بر سر ما ریخت چو باران            گردید وطن آتش و خون هست بهاران

غلطید بخون از همه سو پیکر یاران            سوگند به سوز دلت ای پیر جماران

داغ تو که چون شعله آتش به درون بود

بر ما شررش از شرر جنگ فزون بود

در جام دیده اشک عزا موج می‌زند            در صحن سینه شور و نوا موج می‌زند

یک نینوا مصیبت و یک کربلا بلا            در دشت‌های خاطرِ ما موج می‌زند

تا چـشم کار می‌کند انـدوه و انتظار            با یـاد یـار در همه جا موج می‌زند

در گوشه و کنار حسیـنیه‌های شهر            صد‌ها هزار دست دعا موج می‌زند

هنگام اوج گیری «روح خدا» به عرش            فـر‌یاد خلـق نوحـه‌سُرا موج می‌زند

حسرت نگر که در عطرش بوسۀ وداع            دریا جـدا و دشت جـدا موج می‌زند

در صحن غم گرفتۀ فیضیه تا سحر            شوق حضور « روح‌ خدا» موج می‌زند

در کوچه‌باغ‌های جماران نگر هنوز            انــوار سـیـدالـشـهـدا مـوج مـی‌زنـد

در ماتم حسین زمان هرکجا می‌رویم            حال و هوای کرب‌و‌بلا موج می‌زند

مـوج بـلـنـد نالـه، خـروشید وای وای

طوفـان گریه آمد و جـوشید وای وای

رفت آن‌که بود، میکده مست و خراب از او            شیـرینی پـیاله و شور شراب از او

برخاست چون خلیل به پیکار بت، فتاد            در شرق و غرب واهمه و اضطراب از او

لرزید کاخ سرخ و سپید از نهیب وی            یک شب نرفت دیدۀ دشمن به خواب از او

با پا بر‌هنگان زمین بس که داشت مهر            در آسمان شکـفت گـل آفـتاب از او

در پهندشت پاک هویز‌‌ه گرفته است            گیسوی نخل‌های جوان پیچ وتاب از او

روحی دوباره یافت از او نهضت حسین            جانی دوباره یافته اسلام ناب از او

یک عمر دل به گلشن زهرا سپرده بود            زان رو گرفت چهرۀ گل رنگ و آ‌ب از او

دستی به ذیل آیۀ «أمن یجیب» داشت            پیری که شد «دعای سحر» مستجاب از او

تا واپسین نفس به مناجات میل داشت

عمری مداومت به «دعای کمیل» داشت

رفتی و سر به سیـنـۀ سیـنا گذاشتی            رو در بهشت حضرت زهرا گذاشتی

گفتی بهار بهمن خونبار شد که باز            رفتی و سر به دامن گـل‌ها گذاشتی

از یک چمن شقایق پرپر که بگذریم            یک دشت لاله را به تماشا گذاشتی

با اشک و آه و ناله، ز خاطر نمی‌رود            داغ غـمی که بر جگـر ما گـذاشتی

تا شهـپـر مـلائکه شد فـرش راه تو            بر عرش افتخار و شرف پا گذاشتی

صف بسته‌اند امت مظلومت ای امام            از آن شبی که رو به «مصلّی» گذاشتی

ما از تو انـتـظار مـلاقـات داشـتـیـم            واحـسرتا که وعـدۀ فـردا گـذاشـتی

دیدی که اهل کوفه نبودیم و نیـستیم            ما را چرا تو رفتی و تنها گذاشتی؟

داریم مهر روشن و خوب تو را هنوز

بـاور نـمی‌کـنیـم غـروب تو را هـنوز

واحسرتا که بعد تو ماندیم و زنده‌ایم            با هم سرود هجر تو خواندیم و زنده‌ایم

بعد از تو ای امید دل ای آرزوی جان            بـاور نمی‌کنیم که مانـدیم و زنده‌ایم

بر ما رواست سیلی امواج غم، که ما            سیل سرشک از مژه راندیم و زنده‌ایم

دردا که بعد غیبت خورشید انقلاب            یک آسمان ستاره فشاندیم و زنده‌ایم

ترسم که روز وصل خدا نگذرد ز ما            «شب‌های هجر را گذراندیم و زنده‌ایم»

«ما را به سخت‌جانی خود این گمان نبود»

این قدر چشم یاری از این نیمه‌جان نبود

تیـره شد آینۀ صبحِ درخـشان بی‌تو            تار شد مشرق روحانی ایمان بی‌تو

جنگل سبز قیام از تو برافراشته بود            می‌رود قـوّت زانوی درختان بی‌تو

ضجّه‌ها می‌زند از داغ جگرسوز فراق            در و دیـوار غـم‌آلود جـماران بی‌تو

بی‌جـمـال تو دل آیـنه و آب گـرفت            آتـشیـن شد نفـس باد پـریـشان بی‌تو

پاره شد رشتۀ منظومۀ نورانی شوق            گشت آفاق همه کـلـبۀ احـزان بی‌تو

من چه گویم که چه سان آینۀ روز گرفت            رنگ دلگیرترین شام غریبان بی‌تو

کاش پیش از شب اندوه سفر می‌کردیم            تا نبودیم در این باغ غزل‌خوان بی‌تو

ای آفـتـابی که زمیـن شد مـدفـن تو            هفت آسمان راه است تا فهـمیدن تو

هفت آسمان راه است تا درک نگاهت            راه است تا مفـهـوم چشم روشن تو

از تو چه باید گفت ای روح خدایی            از تو چه... وقتی محو شد در "او" "من" تو

قلبی جوان در سینۀ تو در تپش بود            حس کرد این را سال‌ها پـیراهن تو

دل را به اوج آسمان‌ها بُرد روحت            روحت نشد هرگز زمین‌گـیر تن تو

در راه تو ای آفـتـاب سبـز مـانـدیـم            در سـایـۀ مـاهـیـم بعـد از رفـتن تو

یاد آن مـولای نـورانی بخیــر            یاد خـورشید جـمارانی بخـیـر

کاشکی روح خـدا معنای نور            داشت این ایّام بین مـا حضور

مهر عالمتاب آزادی کجاست؟            رهروان عشق را هادی کجاست؟

ای خــمـیـنـی آفـتـاب بــام دل            ای تو در آیـین ما هـمـنـام دل

مهربـانی هـای نابت را ســلام            تـا قـیـامت انـقـلابـت را سـلام

از تو یاد و یادگاران زنده است            تا ابد نام جـمـاران زنـده است

مـست از پـیـمـانـۀ عشق توأیم            تـا مـقـیـم خانـۀ عـشـق تـوأیـم

خندۀ گـل نـذر لبخـنـد شماست            هر چه عاشق آرزومند شماست

مردی و مـردانگــی را آیـتـی            لشکر حق را تو نقـش رایتــی

یوسف مصر ملاحت جز تو نیسـت            مهر جانبخش هدایت جز تو نیست

نور باران تا به روز محشر است            مضجع پاکت که جنّت منظر است

یاس از عطر تو گر با خود نداشت            در حریم عشق کی پا می گذاشت

ما نه اهـل کوفه ایم ای مـقـتـدا            گر عـلـی تـنـهـا بماند وای مـا

با تو بر آن عهد و پیمان نخست            مـا وفـاداریـم با عــزم درست

از تو و از آرمانهایت جداست            با علی هرکو نپوید راه راست

راه تو راهی است روشن کورباد            دیده ای کو بسته بر این نور باد

کاروان عشق را رهبر علی است            از شما امروز یادآور علی است

با تو هرکس داشت قلب منجلی            می کند امروز اطاعت از علی

از علی آموخـتیم اخلاص ناب            در مـسیـر نــور بــار انقـلاب

دائم از رهبـر حمایت می کنیم            پاســداری از ولایت  می کنیم

خـرقه پوشان به وجود تو مباهات کنند            ذکر خیر تو در آن سوی سماوات کنند

پـارسـایـانِ سـفـر کرده به آفـاق شهـود            در نـسـیـم صـلـوات تو مـنـاجـات کـنند

پیش آیـینـۀ پیـشانی تو هر شب و روز            مـاه و خـورشیـد تـقاضای ملاقات کنند

پی به یک غمزۀ اشراقی چشمت نبرند            گرچه صد مرحله تحصیل اشارات کنند

بعد از این، حکمتیان نیز به سر فصل حیات            عـشـق را با نـفـس سبز تو اثـبـات کنند

قدسیان چون ز تماشای تو فارغ گردند            عطر انفاس تو را هدیه و سوغات کنند

بعد از این شرط نخستین سلوک این باشد            کـه خـط سـیـر نـگـاه تو مراعـات کنند

از پنجـره گذشت، فقط یک نسیم بود            طراح خوب حادثه هایی عـظیـم بود

دریا میان سینهٔ او جزر و مد نداشت            آرامشی که در حـرکاتش مـقـیـم بود

او ساده بود، خانهٔ او خانه ای گِلی...            و فرش تخت سلطنتش یک گلیم بود

پرواز ذکر از دو لبش طرح دیگری ست            معمار پر کشیدن هر « یا کریم » بود

دستش پر از نوازش دستان یک پدر            در دست کـودکـانـهٔ طـفـل یـتـیـم بود

ماه از نگاه روشن او نور می گرفت            خورشید طرح سـادهٔ او از قـدیم بود

«آن شب که در آغوش مصلّی بودی            خلقی به تو مجنون و تو لیـلا بودی»

بـر گِـرد تو گـشـتـند و طوافت کردند            چون کـعـبـۀ عـشـق و آرزوهـا بودی

از روح نــمــاز شـب تـو پــیــدا بـود            کـز بـهـر عـروج خـود مـهـیـا بـودی

تـنـهـا نه هـمـیـن داغ به دل امـت شد            داغ دل هـر لالـه بـه صـحــرا بـودی

مردم به جماران همه محـو تو ولیک            تـو جـای دگـر مـحـو تـمـاشــا بـودی

فـرمـانـدهـی کـل قــوا، جـزئـی بــود            عــبـدالله و فــرمــانــدۀ دلـهــا بــودی

ز هـجـر پـیـر جماران به غم گرفتاریم            ز دردِ دوری او نـالـه هــا ز دل داریـم

به یُـمـن دلـبـری آن نگـار شهـر آشوب            مُـریـد سـاقـی عـشـقـیـم؛ مست دلـداریم

تـمـام عـزّت ایـران تصدّق سـر اوست            ز اقــتـدار خـمـیـنـی ست آبــرو داریــم

هـنـوز هـم به خـدا سر درِ حـسیـنـیه ها            مـیـان قـاب وفـا عـکـس یـار بـگـذاریم

مـیـان مـا هـمـه عهـدیست تا ابـد بـاقـی            که پای عهد خود از جان خویش بیزاریم

به جـان فـاطـمـه سوگـند تا قـیـامت هم            ز حُبّ آل عـلـی دست بـر نـمـی داریـم

بـرای حـفـظ ولایـت شـهــیـد بـایـد شـد            که هـمـچـنـان شـهـدا بی قـرار دیـداریم

کلام سید عـلـی بر زمین نخـواهد نماند            که در رکـاب عـلـی از تـبـار عـمّـاریم

الا سـقـیـفـه تبـاران شعـار ما این است            بـرای یـاری رهـبـر هـمـیـشه بیـداریـم

به خاک چادر زهـرا قـسـم که ما شیعه            شهید آن در و دیـوار و خـون مسماریم

خبر ز صلح حسن نیست حرف کرب وبلاست            که ما بـلای زمان را به جان خریداریم

در آسمان نگاهـش بهشت منـزل داشت            بهشتِ روشنی از آن همه فضائل داشت

شکوه و هیبت و حُسن و ملاحتش بی مِثل            عجب جمال و جلالی در آن شمایل داشت

نگـاه روشن او آیـه های « والـفـجـر» و            لـبـش تـرّنـم « یا ایهـا الـمـزمّـل » داشت

رسید صبح سپـیـد نـزول «أعـطـیـنـا»            رسید و کوثری از روشنی حمایل داشت

مسیح بود و دمش جان تازه می بخشید            که زنده از نفحـاتش هزارها دل داشت

دمی به ابـروی پـیـوسته خـم نمی آورد            اگر که لشکر طاغوت در مقـابل داشت

اگر که سیـل عـداوت، چو کـوه پا برجا            اگر که موج ندامت، صفای ساحل داشت

نشد فـداش گـر این نـیـمـه جـان ناقـابل            به راهش آن همه جان بر کفان قابل داشت

چه کرد روح خدا در جهاد عشق و عقل            حکیم عاشق و دلـدادگـان عـاقـل داشت

گذاشت بر دل ما گرچه داغ هجرش را            مسیر روشن او سالکـان واصـل داشت

نهاد دست خـدا در وجـود «سیّد علی»            شکوه و هیمنه ای که «امام راحل» داشت

خـدا کـنـد که بـفـهـمـیـم این سعـادت را            حـیــات طـیـبـه را، نـعـمـت ولایـت را

تو که خود خال لبی از چه گرفتار شدی            تو طبـیب همه ای از چه تو بیمار شدی

تو که فارغ شده بودی ز همه کون و مکان            دار منـصـور بُریدی همه تن دار شدی

عشق معشوق و غم دوست بزد بر تو شرر            ای که در قول و عمل شهرۀ بازار شدی

مسجد و مدرسه را روح و روان بخشیدی            وه که بر مسجدیان نقـطـۀ پرگـار شدی

خـرقـۀ پـیـر خـرابـاتی ما سیـرۀ توست            امت از گـفـتۀ در بار تو هـشـیـار شدی

واعظ شـهـر همه عـمـر بزد لاف منی            دم عـیـسای مسیـح از تو پـدیـدار شدی

یادی از ما بنـمـا ای شده آسـوده ز غـم            ببریدی ز همه خلق و به حق یار شدی

**********************************

غزل امام خمینی

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم            چشم بـیمـار تـو را دیـدم و بیـمـار شدم

فارغ از خود شدم و کوس انا الحق بزدم            همچو منصور خـریـدار سـر دار شـدم

غم دلدار فکنده است به جـانـم، شررى            که به جان آمـدم و شـهـرۀ بــازار شدم

درِ میخانه گشایید به رویم، شب و روز            که من از مسجد و از مدرسه، بیزار شدم

جامۀ زهـد و ریـا کـنـدم و بر تن کردم            خـرقـۀ پـیـر خـرابـاتـى و هـشیـار شدم

واعظ شهـر که از پـنـد خـود آزارم داد            از دم رنــد مـى آلـوده مــددکــار شــدم

بـگـذاریـد کـه از بـتـکـده یـادى بـکـنـم            من که با دست بـت مـیـکـده بـیدار شدم

با تو آن عـهـد كه بـسـتـیـم خدا می داند            بی تو، پیـمـان نـشـكـستـیـم، خدا می داند

با تو، سرلوحۀ انصاف گشودیم به عدل            بی تو، دیـبـاچه نـبـسـتـیـم، خدا می داند

با تو، هر بند گره گیر گشودیم ز دست            بی تو، از پا نـنـشـسـتـیـم، خـدا می داند

با تو، بستیم به هم سلسلۀ صبر و ثـبات            بی تو، هـرگـز نگسستـیـم، خـدا می داند

با تو، در میكده خوردیم می از جام ولا            بی تو، با یـاد تو مستـیـم، خـدا می داند

با تو، بودیم و نهادیم به فـرمان تو سر            بی تو، در راه تو هستـیم، خـدا می داند

با تو، از دامگه حـادثه جـستیم و كنون            بی تو، سر بر سر دستـیم، خـدا می داند

خالی ای روح خدا، لطف خدا یاور ماست            پرتو روی نبی، پورعلی، رهـبر ماست

بـا آن کـه آبــدیــدۀ دریــای طـاقــتــیــم           آتـش گـرفـتـه ایـم که غـرق خـجـالـتـیـم

امروز اگـر به سـایـۀ راحت نشستـه ایم           مـدیــون اسـتـقـامـت آن سـرو قـامـتـیـم

دیری ست چشم ها همه مبهوت آن لب است           عمری ست سر سپـردۀ آن خال وحدتیم

این دست ها ادامـۀ دست وفـای تـوست           امروز اگر بـزرگ تر از بی نـهـایـتـیـم

ما بی تو چیستیم؟ چه می دانم ای عزیز!           مـا هـیـچ نـیـسـتـیـم، سـراپـا حـقـارتـیـم

باشد که دست دوست تـسـلایـمـان دهـد           ما را که تا همیشه قدح نوش حـسرتـیم

تنهـا تـو بـد نـدیـده ای از واعظان شهر           مـا نـیـز در شـمـار شهـیـدان تـهـمـتـیـم

رونق فـزای مـیـکـدۀ عـشق بعد از این           تا صبـح وصـل تـشـنـۀ جـام ولایـتــیـم

دیـدیـم دوبــاره نـور عــزّت تـابـیـد            فـرزنـد عـلـی نـتـرسد از هر تهـدیـد

بـا فـن بــیــان و قــدرت اسـتــدلال            آقـا بـه دهـان یـاوه گـویـان کـوبـیـد

******** قاسم نعمتی********

ای رهـبــر فــرزانـۀ مـا ادرکــنــی            ای پـورِ عـلـیِّ مـرتـضـی ادرکـنـی

جــایـش بـشـود زبـالـه دان تــاریـخ            هرکس که شود خصم شما ادرکـنی

******** ناصر زارعی********

در پـیـش عـدو حرف تساهل زده اند            از مکر چو خود را به تغـافل زده اند

دلـبـاخـتـۀ خـصـم سـتـمـگـر شـده انـد            هر چند که خود را به تجاهل زده اند

******** ناصر زارعی********

دیدید دوباره خصم پیـمان بشکست            برجام که هیچ؛ عهد مردان بشکست

گوئید دوباره گفـتگو بی قـدرت؟!!            از جهل شماست پشت ایران بشکست

******** ناصر زارعی********